Op 31 januari verschijnt onder de vlag van Dutch Venture Publishing de volledige trilogie De Gave van de Selkie, waarvan ik als trotse redacteur het derde deel in behandeling mocht nemen. De trilogie wordt op 3 februari gepresenteerd in boekhandel Van der Velde te Groningen. Naar aanleiding van deze speciale gelegenheid sprak ik met auteur Mara Li over het boek, haar schrijfverleden en de toekomst.
Waar kwam het idee voor De Gave van de Selkie vandaan?
Mijn eerste ideeën kreeg ik naar aanleiding van een droom, waarin een jonge man en een jonge vrouw door de wildernis in het bos renden, duidelijk op de vlucht voor iets of iemand. Daarna begon ik allerlei dingen te verzinnen: wie waren die mensen, waarom vluchtten ze, door wie worden ze achtervolgd? Langzaam ontstond het idee van de Asklepios Congregatie. Dat woud werd het woud in het diepe noorden van De Komst van de Koning, maar natuurlijk begint het verhaal in deel één in Gwennec. Langzamerhand kwam er steeds meer van Koning Arthur in het verhaal, al probeerde ik het Arthurverhaal meer als een losse leidraad te nemen dan als een sjabloon waarbinnen mijn hele plot moest vallen.
De legenden van Koning Arthur spelen een grote rol in het verhaal. Wat betekenen die legenden voor jou? Wat vind je er zo mooi of interessant aan?
De Arthurlegenden vind ik ontzettend romantisch. Ze doen me denken aan een net-niet-echt gebeurd verleden. De mystiek van de Graal, de ridders, maar natuurlijk ook het tragische lot van Arthur, die vanaf het begin af aan eigenlijk gedoemd lijkt…Maar dat er dan altijd een belofte is op wederkomst, dat zijn dood niet het laatste woord heeft maar dat hij opnieuw zal komen als de wereld hem nodig heeft. Dat laatste mag wat mij betreft wel gebeuren zo zoetjesaan. Misschien dat ik de trilogie daarom ook in de toekomst heb gesitueerd.
Zie je de toekomst somber in?
Ja en nee. Ja, omdat ik zie waar we op af stevenen: de opwarming van de aarde is eigenlijk niet meer te stuiten en zelfs die paar graden zullen grote gevolgen gaan hebben. Misschien niet voor Nederland (hoewel, al dat water…), maar zeker voor de droge gebieden. Er zullen massa’s vluchtelingen op dreef raken, net zoals in De Komst van de Koning het geval is. Maar ik heb ook hoop, omdat steeds meer mensen zich ervan bewust raken dat we zorgvuldiger met de aarde om moeten gaan.
Van de twee hoofdpersonen is niet Arthur, maar Nimue de belangrijker hoofdpersoon. Heb je daar bewust voor gekozen?
Nimue is vanaf het begin de dominante stem geweest in mijn hoofd. Het was niet echt een weloverwogen keuze; zij was er gewoon.
Hoe voel je je bij Nimue? Is zij gegroeid? Heeft zij keuzes gemaakt waar je als schrijver misschien niet voor wilde kiezen, maar die bij haar karakter pasten?
Als ik kijk naar hoe Nimue in het eerste boek is en hoe ze aan het einde van deel drie is, denk ik zeker dat ze volwassen is geworden. Zonder te spoilen, kan ik toch wel zeggen dat ze zich in De Komst van de Koning in een hele andere levensfase bevindt, met nieuwe verantwoordelijkheden. Ik weet niet of ik keuzes heb gemaakt die ik als schrijver niet wilde kiezen. Ik ben een grote planner, en ik heb altijd al geweten waar Nimue ongeveer zou eindigen, en met wie, en onder welke omstandigheden.
Hoe lang heb je aan de trilogie gewerkt?
Vanaf 2010. Good lord. Ja. Vanaf 2010.
Je klinkt verbaasd!
Dat is een ontzettend lange tijd! Mijn leven was ook nog heel anders toen ik met de eerste versie van het eerste boek begon! In 2010 zat ik net in mijn tweede jaar Theologie. Ik had mijn eerste serieuze vriendje (hij heeft trouwens ooit nog de woorden Ark en KERN voor mij bedacht, dus credit where credit is due). Ik had nog nooit iets uitgegeven, ook niet in een tijdschrift. En ik had nog een heel ander beeld van Nimue’s verhaal en waar het allemaal heen zou gaan.
De Gave van de Selkie snijdt behoorlijk wat zware onderwerpen aan: zelfopoffering, hoe wij als mensen omgaan met de natuur en met onze planeet, wereldwijde epidemieën… Toch gloort er hoop aan de horizon. Wat zou je willen dat lezers meenemen na het lezen van jouw boek?
Ik hoop dat lezers aan het einde van de serie meekrijgen dat vooruitgang niet per se betekent dat er steeds meer technologie moet komen, maar dat we als mensen ook onze plek op de aarde kunnen hebben zonder dat we ons opsluiten in onze eigengemaakte bubbel van comfort en gemak.
Vind je dat mensen meer moeten samenwerken? Mis je een gemeenschapsgevoel?
Ik wil niet zeggen dat mensen niet meer samenwerken, want er zijn natuurlijk wereldwijd een heleboel gemeenschappen die op grote en kleine schaal samenwerken. De wereld is ook zo globaal geworden dat we wel afhankelijk zijn geworden van grotere organen, zoals een verenigd EU, de NATO of afspraken zoals het Klimaatakkoord van Parijs, om iets gedaan te krijgen. Maar ik merk wel dat ik een soort nostalgisch gevoel kreeg als ik Nimue’s wereld beschreef. Daar is het leven niet gemakkelijk, maar op een bepaalde manier wel heel eerlijk en mooi. Zo’n gemeenschap als Gwennec, waar Nimue en Arthur echt geworteld zijn, heb ik nooit gehad. Hetzelfde geldt voor de groep reizigers die uiteindelijk in het hoge noorden terecht komen en daar helemaal hun eigen nieuwe gemeenschap moeten opbouwen. Ik heb wel een soort verlangen naar zulke “nieuwe kansen”. In de hoop dat we het dan beter zouden doen, misschien.
Dat klinkt alsof je heel gelukkig zou kunnen zijn in een hutje op de hei, of in een commune.
Nou ja, ik zag laatst de laatste aflevering van de serie Lauren en het Geld, dat gaat over allerlei manieren waarop mensen met geld omgaan: de superrijken, juist de hele arme mensen…In de laatste aflevering bezoekt ze in Nederland een groep mensen die in het bos bezig zijn om een heel ecologisch dorp op te bouwen, waarbij ze proberen om de rol van geld binnen hun eigen gemeenschap zo klein mogelijk te houden. Het waren echt een beetje van die ecohippies, maar mijn God, wat hadden ze veel rijkdom, op een manier die wij in de stad helemaal niet meer kennen. Ik zei toen al grappend tegen mijn moeder dat ik in een volgend leven ook zo wil leven.
En met enige regelmaat kijk ik ook documentaires over mensen die bijvoorbeeld in Alaska of Mongolië wonen. Ik denk dat ik daar inderdaad een bepaalde fascinatie mee heb, en dat een deel van mij daar ook heel erg naar verlangt.
Maar een ander deel zit ook heel tevreden achter mijn computertje met een kop thee en een iPad in mijn ene hand en mijn laptop voor mijn neus.
Een andere vraag: je hebt een prachtige schrijfstijl. Is dat een doel voor jou op zich, of is dat nu eenmaal hoe de zinnen uit je pen stromen?
Nee, dat gebeurde gewoon omdat dit verhaal daarom leek te vragen. Ik pas mijn stijl soms onbewust wel aan aan het type verhaal dat ik schrijf. Zo hebben De Rode Boodschapper en Half Face een wat rauwer karakter, met vaker kortere zinnen. Maar uiteindelijk schrijf ik met mijn eigen stem.
Wie zijn jouw literaire voorbeelden? Wat lees je graag en wat zou je ons aanraden om te lezen?
Mijn drie grootste voorbeelden zijn Robin Hobb, Juliet Marillier en Neil Gaiman. Van al die schrijvers kan ik nog steeds veel leren. Robin Hobb is mijn voorbeeld als het gaat om een sterk, personage-gedreven narratief te schrijven, Juliet Marillier bewonder ik om haar manier waarop ze romantiek, folklore en sprookjes tot een magisch maar geloofwaardig verhaal weeft, en Neil Gaiman kan fantastisch goed vertellen.
Zit er al een nieuw boek in de pijplijn?
Er is inmiddels al een nieuw boek door de pijplijn geschoten en als volledige eerste versie naar buiten geplopt. Het heet Ironheart (IJzerhart) en is een historische fantasy/romance.
En wanneer kunnen wij IJzerhart lezen?
Dat weet ik nog niet! Ik ga binnenkort aan de herschrijfronde beginnen en daarna moet ik even kijken wat ik er precies mee ga doen.
Dank je voor dit interview en veel succes met het promoten van de trilogie!
Een schrijfbedrijf. 
Leave a Reply